Leerlingen van het Stanislascollege in Delft gingen op een kloosterweekend. Daar openden de stilte en de rust hen voor intense gesprekken met elkaar.

Het is een lange traditie op onze school: het jaarlijkse kloosterweekend voor bovenbouwleerlingen. Dit keer voor het eerst in de Oude Abdij Drongen. Voor de leerlingen het Het Wie-kent-Gent. Wat beweegt deze leerlingen om zich in te schrijven? Ze kunnen het vaak zelf niet goed duiden. Met een groep leeftijdgenoten op stap gaan en even weg zijn van drukke school- en vrije tijdactiviteiten, zijn redenen die worden genoemd. Maar eigenlijk maakt het ze ook niet precies uit, ze willen gewoon mee. Liefst met een paar bekende medeleerlingen. Het thema: ‘Waar kies je voor?’ nemen de leerlingen op de koop toe. En ons verzoek om een tekst of persoonlijk voorwerp dat bij het thema past mee te nemen, ervaren ze als een uitdaging.

Een stille maaltijd

En zo vertrekken we ook dit jaar op een vrijdagmiddag in het vroege voorjaar naar Drongen. Tegen het avondmaal komen we in de Oude Abdij. Ons plan om in stilte te eten, wordt goed ontvangen. Een enkeling wordt er wat lacherig van, maar de meesten voelen dat die rust er misschien wel bij hoort. De stilte wordt in de loop van de maaltijd steeds vanzelfsprekender. En geeft ons, de begeleiders, de gelegenheid de werkweek achter ons te laten en samen met de leerlingen te landen in de sfeer van de abdij.

Een enkeling wordt er wat lacherig van, maar de meesten voelen dat die rust er misschien wel bij hoort

Na de maaltijd krijgen we van een van de jezuïeten een rondleiding. De lange gangen imponeren, een blik op de mooi verlichte kerktoren geeft een bijzonder gevoel. Dan volgt de eerste kennismaking met elkaar waarbij ze onder andere. een symbolische naam voor zichzelf moeten bedenken. Het levert treffende beelden op die uitnodigen tot toelichting en napraten. Het is heel stil in de abdij: we zijn de enige gasten vanwege de Paasvakantie.

Ontroering tijdens een stiltewandeling

De zaterdag start met een stiltewandeling en een paar meditatieve vragen in de tuin van de Oude Abdij. Ze komen er allemaal heel vroeg voor uit bed.

De natuur is prachtig: in de ochtendschemering hangen nevels rond het gebouw en overal hoor je ontwakende vogels. Het ontroert me dat ik op de paden overal leerlingen tegenkom die in stilte lopen, de een wat dromerig, een ander peinzend. Sommigen reageren bewust niet bij het passeren, anderen kijken me aan met een blik van herkenning: ik zie je wel, maar ik praat niet. Mijn ontroering heeft misschien wel te maken met het vertrouwen waarmee ze gewoon doen waarvoor we ze hebben uitgenodigd. En ik zie dat het ze niet onberoerd laat.

Een diepere laag aanboren

Die sfeer nemen ze mee naar het ontbijt, al reageren ze opgelucht als ze horen dat ze hierbij nu wel mogen praten. Er volgt een gesprek met een van de paters die vertelt over de soms moeilijke keuzes die hij in zijn leven maakte. Het boeit de leerlingen en er komen vragen die raken aan een diepere laag. Want ook zij worstelen met de keuzes die ze moeten maken. Door dit verhaal lukt het hen beter om ook woorden te vinden voor hun eigen gedachten. En hierover van elkaar te horen. Een ontdekking, want over zulke dingen praat je in het gewone schoolleven nauwelijks. Het gesprek werkt door in het hele weekend.

Een ontdekking, want over zulke dingen praat je in het gewone schoolleven nauwelijks.

De zaterdagavond. Eerst is er een Taizéviering in de Ruusbroeckapel. Voor de meesten een nieuwe ervaring. Een meisje dat in juli met onze Taizéreis meeging, nestelt zich gelijk vooraan en geniet zichtbaar van de bekende Taizéliederen. Maar ook de anderen laten zich meenemen in de muziek en de uitnodiging om een kaarsje aan te steken neemt iedereen aan. Een collega fluistert in mijn oor: op deze manier vind ik een viering echt mooi.

Leerlingen luisteren met grote aandacht naar elkaar

Weer terug in onze eigen ruimte beginnen we met het gesprek over het thema ‘kiezen’. Leerlingen hebben een voorwerp meegenomen dat hun keuze symboliseert. Een voor een vertellen zij daar hun verhaal bij. Met zo’n grote groep van dertig is het luistergesprek een waardevolle gespreksvorm. De verhalen zijn intens en ontroerend en er is grote aandacht voor elkaar. Ik verbaas me over de heftigheid; wat krijgen jongeren soms al veel te verwerken. Maar vaak is alleen al het vertellen van hun eigen verhaal helend. Leerlingen steunen elkaar na het gesprek, als dat nodig is. Ze praten verder over wat er gedeeld is, troosten elkaar en sluiten ook weer goed af, vaak met relativerende humor.

Ik verbaas me over de heftigheid; wat krijgen jongeren soms al veel te verwerken.

Op zondagochtend, tijdens de tweede stille wandeling, zijn de leerlingen die zich op zaterdagochtend nog niet goed konden ontspannen, gemotiveerd nu wel echt rust te vinden. Tijdens de tocht langs de Leie wordt er weer intens met elkaar verder gepraat over dingen die je normaal niet makkelijk in je ‘sociale spinnenweb’ met anderen deelt. In een groeiend besef dat dit weekend van ‘even stilstaan’ echt energie geeft om verder te gaan.

Waardevol weekend in druk bestaan

Wij, als begeleiders, beseffen het ieder jaar weer: we organiseren een weekend en bedenken een thema, maar eigenlijk doet dat thema er niet toe. Het kunnen stilstaan bij hun ervaringen op een mooie plek buiten hun dagelijkse leefwereld geeft jongeren ruimte voor reflectie en uitwisseling en helpt hen te ontdekken wie ze echt zijn en hoe ze verder willen gaan. Een waardevol rustpunt in een druk bestaan.

Wat de leerlingen betreft: zij willen dit volgend jaar weer. En zo denken wij er ook over.